Over mij

Soms verandert één verzoek je hele kijk op fotografie

Fotograferen deed ik altijd al met veel plezier. Niet als werk, maar gewoon om te bewaren wat me dierbaar was. Op vakantie, of op een gewone zondag in de tuin. Vooral de kinderen, familie, en de kleinkinderen .Die momenten waarvan je voelt: dit wil ik me later herinneren. Kleine geluksmomenten, die je pas veel later echt op waarde schat.

Nooit had ik gedacht dat juist die liefde voor fotografie me op een totaal ander pad zou brengen. Tot mijn schoonzus en zwager me vroegen om de uitvaart van hun zoon vast te leggen. Het voelde als een enorme verantwoordelijkheid en ook een beetje onwennig. Een uitvaart fotograferen… hoe doe je dat? Maar toen ik daar stond, zag ik het: liefde, verbondenheid, troost. Natuurlijk was er verdriet, maar ook tedere blikken, warme handen, een hand op een schouder. Momenten die iets zeggen zonder woorden. Momenten die je niet wilt vergeten.

Wat mijn beelden met hen deden – de dankbaarheid, het kunnen terugkijken – raakte me diep. Het liet me anders kijken naar afscheid. En het zaadje was geplant.

Juist omdat ik het mis, weet ik hoe waardevol het is

Een paar jaar later verloor ik zelf mijn ouders, eerst mijn moeder, en amper zes maanden later mijn vader. We hebben met alle liefde hun afscheid vormgegeven. Er was verdriet, maar óók zoveel warmte. We deden het samen. En toch… ik heb er geen foto’s van. In alle emoties en hectiek hebben we daar niet aan gedacht. Niemand die het voorstelde. Niemand die zei: “Zou je dit willen bewaren?”

Ook van de laatste jaren van mijn ouders heb ik veel foto’s. Maar niet één van ons samen. En dat voelt nu als iets wat ontbreekt. Iets wat ik zó graag had willen hebben.

Mijn vader had een prachtige tuin. Zijn grote trots. Daar, tussen zijn bomen, bloemen en struiken, namen we afscheid van hem. Diezelfde tuin is nu van ons. We zijn terugverhuisd naar Groenlo en ik heb mijn baan opgezegd. Een nieuw begin, op een plek vol herinneringen. En een diep besef van hoe waardevol het is als iemand je helpt om dat wat écht belangrijk is – het leven, de liefde, het afscheid – tastbaar te maken.

Als je met je hart kijkt, zie je zoveel meer

Ik ben geen fotograaf die simpelweg plaatjes maakt, ik vertel een verhaal. Ik fotografeer vanuit mijn hart, vanuit gevoel. Want juist dát maakt een beeld betekenisvol: als je het kunt vóelen. Voor mij zijn de mooiste foto’s die waarin liefde, verbondenheid en kwetsbaarheid zichtbaar worden – zonder dat iemand iets hoeft te zeggen.

En waar voel je dat sterker dan bij een afscheid?

In  die momenten waarin alles samenkomt, liefde, verlies en herinnering , ben ik daar. Niet op de voorgrond, maar rustig aanwezig. Ik zie de kleine gebaren, de blikken. En precies dat leg ik vast. Zacht, eerlijk, zonder opsmuk. Echt zoals het is.

Mijn achtergrond in de zorg en het werken in het Hospice hebben me gevormd. Ik weet wat er gebeurt in de laatste fase van het leven en die kostbare laatste dagen. Hoe rauw én mooi het tegelijk kan zijn. Ik weet wat er nodig is, en vooral wat er níet gezegd hoeft te worden.

Als documentair fotograaf vertel ik het verhaal zoals het is, puur, niet geposeerd, niet geregisseerd. Ik meng me niet in het moment, maar ik zie het wél. En ik voel het. Want dat is mijn kracht: met mijn camera vangen wat later onbetaalbaar blijkt te zijn.

Omdat ook afscheid onderdeel is van het leven

Een beeldverslag of fotoalbum van het leven van een mens is niet compleet zonder het laatste stukje.

Daarom is het mijn missie om ook de liefde en het samenzijn tijdens die periode in beeld te vangen. Zodat je niet achteraf hoeft te denken ‘had ik maar’.